WYGLĄD OGÓLNY - ilustrowany wzorzec owczarka szetlandzkiego 

  

Mały, długowłosy pies roboczy wielkiej piękności, nie ociężały i nie toporny. Sylwetka w obrysie symetryczna, każda jej część musi być proporcjonalna do całości. Bujna okrywa włosowa, grzywa i kryza na szyi oraz pięknie uformowana głowa, o przyjaznym wyrazie, składają się na idealny wygląd ogólny.

  

Ten opis mógłby wywołać wizję, że jest to kudłaty, równo porośnięty pies. Jednak jednym z głównych atrybutów tej rasy jest fakt, że psy mają przyjemną, podwójną sierść i gładką kufę, nogi i stopy. Widziane z boku powinny być pełne wdzięku, bez ociężałości i toporności. Pies i suka powinny wykazywać wyraźne zróżnicowanie pod względem płci.

  

CHARAKTERYSTYKA

Czujny, łagodny, inteligentny, silny i żwawy.

  

TEMPERAMENT

Serdeczny i czuły wobec swego pana, pełen rezerwy w stosunku do obcych, nigdy nie nerwowy.

  

Charakterystykę i temperament można by połączyć. Ta kombinacja zalet wyjaśnia bowiem, dlaczego owczarek szetlandzki jest idealnym psem rodzinnym. Hodowcy collie, którzy mają też sheltie, mówią, że te ostatnie są hałaśliwe i ruchliwe. Z drugiej jednak strony, jeśli posiadacz sheltie ma i collie – wydają się one zbyt spokojne i powolne. Sheltie to delikatne, wrażliwe, niezwykle inteligentne pieski, chcące się podobać. Dla właściciela są łagodne i oddane, co kontrastuje z ich rezerwą do obcych. Istnieje jednak granica oddzielająca rezerwę od nerwowości. Hodowcy w Anglii twierdzą, że ich temperament rozwinął się i udoskonalił w ciągu ostatnich 30 lat.

GŁOWA  I CZASZKA

Głowa szlachetna oglądana tak z góry, jak i z boku ma kształt wydłużonego, tępego klina, zwężającego się od uszu do nosa. Szerokość czaszki winna pozostawać w ścisłej zależności od długości czaszki i kufy, a wszystkie te wymiary powinny być także w odpowiednim stosunku do wielkości psa. Czaszka płaska, umiarkowanie szeroka między uszami, bez wyraźnie zaznaczonego guza potylicznego. Policzki płaskie, gładko przechodzące w dobrze zaokrągloną kufę. Czaszka i kufa jednakowej długości, a punktem podziału między nimi są wewnętrzne kąciki oczu. Górna linia czaszki przebiega równolegle do górnej linii kufy. Stop lekki, ale wyraźny.Nos, fafle i brzegi warg czarne. Charakterystyczny wyraz głowa uzyskuje przez pełne harmonii połączenie czaszki i części twarzowej, przez kształt, kolor i osadzenie oczu oraz prawidłowo osadzone i noszone uszy.

Indywidualny typ, wiele psich raz zawdzięcza przede wszystkim jakości głowy. Przy tworzeniu standardu sheltie zwrócono na nią szczególną uwagę. Wyraz głowy jest wyważoną kombinacją kształtu, koloru i ułożenia oczu, sposobu ułożenia i osadzenia uszu – co sprawia, że cechuje ją łagodność i miękkość. Nie jest łatwo uzyskać prawidłową głowę. Na przykład przy okrągłych, źle osadzonych oczach lub stojących uszach – cały efekt ulega ruinie. Rozmiar głowy powinien być proporcjonalny do reszty psa. Wzorzec podaje jasno niektóre cechy doskonale wyważonej głowy, choć nie stawia w związku z tym jakichś oficjalnych wymagań. W różnych regionach kraju typ może się różnić z powodu wpływu używanych reproduktorów. Głowa jednoczęściowa  oznacza, że płaska okrywa czaszki, proste policzki i idealny stop, wraz z wypełnioną kufą, tworzą harmonijną całość. Linia czaszki oglądanej z profilu powinna być (choć nieczęsto się to spotyka) równoległa do grzbietu nosa. Jednak odstęp pomiędzy tymi liniami powinien być szerszy u sheltie, ponieważ rasa ta ma lekki, ale wyraźny stop, którego zewnętrzna linia jest lekko podkreślona przez brwi. Gdy stop jest zbyt wyraźny, głowa wydaje się „staroświecka”, a szeroka czaszka sprawia wrażenie przełamanej lub wklęsłej twarzoczaszki. Przy słabym stopie część między oczami często jest zbyt wypełniona, co z profilu daje nietypowy wyraz, a linia czaszki wygląda wtedy na opadającą. Zbyt rozciągnięty stop zaczyna się daleko przed oczami, wówczas część twarzowa oglądana z profilu może stopniowo postępować ku nosowi, zamiast na całej swej długości być prosta i wyważona. Wszystkie te przypadki oznaczają, że zbyt duży lub źle zaznaczony stop zdecydowanie odmienia profil i wyraz głowy. Bardzo niekorzystne wrażenie wywołują również załamanie lub guz na grzbiecie nosa i każdy garb na czaszce. Wzorzec rasy mówi, że czaszka i kufa powinny być jednakowej długości, co należy tłumaczyć w ten sposób: szerokość czaszki pomiędzy uszami powinna być równa długości czaszki mierzonej od wewnętrznego kąta oka do guza potylicznego. Linie kufy z profilu powinny tworzyć równy, tępy klin, przy czym głębokość od oczu do dolnej linii żuchwy nie powinna być zbyt duża, a żuchwa zbyt słaba – wówczas profil głowy jest bardziej trójkątny niż klinowaty. Jeśli koniec nosa skierowany jest ku górze czaszka daje wrażenie „miskowatej”. Równie nieprawidłowy jest opadający koniec nosa, tzw. „opadnięty” nos. Bardzo brzydka wada to „rzymski nos”, inaczej zwany „garbonosem” – uwidoczni się wtedy, gdy cała głowa jest wypukła, podnosząca się między oczami, a opadająca na końcu nosa.

  

UZĘBIENIE

Szczęki mocne, równe, z dobrze rozwiniętą żuchwą. Wargi szczelnie domknięte, zęby zdrowe z regularnym i pełnym zgryzem nożycowym, przy czym górne siekacze zachodzą na dolne, a zęby są pionowo osadzone w szczękach. Pełny zestaw 42 prawidłowo osaczonych zębów jest w najwyższym stopniu pożądany.

Dobrze rozwinięta żuchwa dopełnia klinowatego kształtu głowy i idzie zazwyczaj w parze z wymaganym przez wzorzec zamkniętym położeniem warg. To, że wargi są niedomknięte i odsłaniają siekacze (szczególnie, gdy pies patrzy ku górze) czasem może być spowodowane przez słabą (wąską) żuchwę. Jest to ciężka wada budowy. Wargi powinny być wąskie, ale zakrywające zęby, nie powinny zwisać w rogach.

Słaba żuchwa może powodować również ściśnięcie siekaczy, a nawet ich braki. Gdy siekacze są zbyt mocno ściśnięte dają tendencję zgryzu naprzemiennego (o takim zgryzie mówimy, kiedy niektóre dolne zęby wystają do przodu przed zęby górne.) Dolna szczęka, jeśli jest zbyt wąska nie mieści wszystkich zębów. Również możemy się spotkać z przodozgryzem, powstającym na skutek wystawiania wszystkich zębów przed zęby górne. Za długa żuchwa (przodozgryz) jest u sheltie raczej rzadkością, ale to także ciężka wada.

Niewłaściwie umieszczone lub krzywe kły są zawsze poważnym błędem utrudniającym psu życie i dającym niezbyt estetyczny wygląd. Pełen komplet 42 zębów nie zawsze jest widywany, braki przedtrzonowców są dość powszechne i mogą być określone w tej samej kategorii, co inne wady strukturalne.

Chociaż bardzo niewielu sędziów (na wystawach Zachodniej Europy i Anglii) zwraca uwagę na brak jednego przedtrzonowca, a także lekko skośne ustawienie zębów, to jednak w działalności hodowlanej należy poświęcić jak najwięcej uwagi osiąganiu kompletnego i prawidłowego uzębienia.

  

OCZY

Średniej wielkości, osadzone skośnie, w kształcie migdału, ciemnobrązowe, oprócz odmiany blue-merle, u której oba oczy mogą być błękitne albo błękitno-nakrapiane .

Wielkość, kolor i osadzenie oka znaczą wiele dla uzyskania typowego wyrazu i ekspresji. Prawidłowo, ukośnie osadzone oko, jest także idealnym dopełnieniem klinowatej głowy. Duże, okrągłe oczy nie pasują do kształtu głowy, nadając jej „przestraszony” wygląd. W przeszłości ten typ oka nastręczał powszechnie problemy, eliminując tendencję do małego słodkiego oka, co z pewnością nie było też prawidłowe. Małe, guzikowate oko może nadawać bardzo twardy wyraz, podobnie jak oko głęboko czarne lub jasnobrązowe (bursztynowe), w porównaniu z ciemnobrązowym. Niektóre psy mają ciemniejszą, szerszą obwódkę, która może dawać wrażenie większego oka niż jest ono w rzeczywistości. Psy o umaszczeniu złotym i tricolor muszą mieć oko ciemne, dobrego kształtu, z czarną otoczką. U osobników blue merle dozwolone są różne warianty barwy oka. Może być ono ciemnobrązowe, niebieskie lub w kombinacji: jedno niebieskie, drugie brązowe. Oczy nie muszą więc być jednobarwne. Bardzo bladoniebieskie dają wrażenie postawionych „w słup”, nieruchomych, co jednak nie powinno być karane, jeśli nie ma negatywnego wpływu na ogólny wyraz psa. Oczy ciemnoniebieskie z kolei dają wyraz bardzo słodkich. Zdarzają się także sheltie z bardzo pięknymi oczami merle, gdzie oko jest brązowe z niebieskimi plamkami lub nakrapianiami. Oczy niebieskie lub ślady niebieskiego koloru w ciemnobrązowych oczach u osobników złotych lub tricolor są poważnym błędem. Daje to świadectwo skrzyżowania w przeszłości osobników blue-merle i sable (śniade).

  

USZY

Małe i w podstawie umiarkowanie szerokie, osadzone dość blisko siebie na czaszce. W stanie spoczynku złożone do tyłu, gdy pies jest czymś zainteresowany podane do przodu i półstojące, z koniuszkami skierowanymi do przodu.

W stanie gotowości uszy powinny być ustawione dość blisko siebie i załamane w 1/3 wysokości. Ich końce zawsze winny być skierowane do przodu a nigdy na boki. Uszy załamane zbyt wysoko są w wyrazie terrierowate, ostre.

Osadzone głęboko na bokach głowy sprawiają wrażenie, że pokrywa czaszki jest szeroka, zaś uszy ciężkie (zbyt mocno załamane), co ma skrajnie negatywny wpływ na wyraz głowy. Zdecydowanie częściej widuje się uszy stojące, co może się zdarzać przy uszach zbyt małych lub o cienkiej skórze. Takie uszy są ciężką wadą i zupełnie zmieniają ekspresję sheltie.

Charakter i atrakcyjność tej rasy, wynikające z jej uroku, bystrości i szlachetnego wyglądu zależą tak bardzo od idealnej kombinacji oczu, uszu i proporcji głowy, że przedstawione tu spostrzeżenia należy traktować całościowo i z powagą.

 

SZYJA I KARK

Muskularna, dobrze wygięta, o długości wystarczającej by umożliwić dumne noszenie głowy.

Stwierdzenie to jest całkowicie jasne, choć na tę cechę trzeba zwracać szczególną uwagę. Bez dumnie noszonej głowy i odpowiednio długiego i odpowiednio wygiętego karku pies nie osiągnie wymaganej godności i wyrazu – „spójrz na mnie” – a bez tego nie można go uznać za rzeczywistego TOP-SHELTIE. Jest to ważne, dlatego, że każda rasa o normalnej budowie – a taki jest sheltie – ma na ogół długość szyi adekwatną do długości korpusu oraz umiarkowane kątowanie łopatki. Cecha ta warunkuje u sheltie odporność na zmęczenie, lekkość, płynność i przestrzenność ruchu. Przeciwieństwem tego jest krótki, gruby kark, często występujący równocześnie ze stromymi łopatkami i zbyt krótkim grzbietem, ociężałym wyglądem zewnętrznym i ciężkim chodem.

Takiego psa nie można nazwać powabnym. Trzeba jednak pamiętać, że szata dorosłego samca (szczególnie grzywa), pokrywająca całą długość karku, może dawać błędne wrażenie zbyt krótkiego kroku.

PRZÓD

Łopatki wyraźnie skierowane ku tyłowi. W kłębie rozdzielone tylko kręgami grzbietowymi, skierowane skośnie na zewnątrz, by umożliwić pożądane zaokrąglenie żeber. Staw barkowy dobrze kątowany. Ramię i łopatka mniej więcej jednakowej długości. Odległość od podłoża do łokcia równa odległości od łokcia do kłębu. Kończyny oglądane z przodu proste, muskularne, równomiernie uformowane, o mocnej kości. Śródręcze mocne i sprężyste.

Przód jest kombinacją barku, ramienia, szerokości i głębokości klatki piersiowej oraz przednich nóg razem ze śródręczami. Dobrze ułożona i ukątowana łopatka przebiega skośnie od dobrze ułożonego kłębu do końca ramion. Ten punkt jest ogólnie nazwany stawem barkowym. Od niego ramię biegnie skośnie do tyłu. Kąt między łopatką a łokciem wynosi ok. 90°. Łokieć winien znajdować się w równej odległości od podłoża i kłębu. Gdy wszystkie odległości są prawidłowe, łokcie leżą dokładnie w jednej linii pod prawidłowo ułożonym kłębem. Kiedy łopatka lub ramię są położone zbyt stromo, kłąb jest ledwie widoczny. Jednocześnie najwyższy punkt łopatek będzie wtedy przykryty przez nasadę karku. Nogi ustawione są wtedy w jednej, pionowej linii od uszu do podstawy a klatka piersiowa jest mało widoczna, ponieważ zasłaniają ją ramiona. Kark jest za krótki i nierówny, a przednie kończyny podnoszone zbyt wysoko od podłoża. Pies robi złe wrażenie zarówno w bezruchu, jak i w ruchu.

Teraz nieco o warunku, aby ramię i łopatka były możliwie jednakowej długości. Krótkie ramię jest jednym z najczęściej krytykowanych błędów, ale spotykanym nie tak znowu często jak się uważa. Powodem jest niejednoznaczność terminu „staw barkowy”. Układ łopatkowy jest kombinacją łopatek i ramion, spotykających się w jednym stawie. Czubek ramienia biegnie powoli zwężając się i kończy się w stawie położonym wewnątrz, pod łopatką. Tak więc, w tym punkcie należy mierzyć koniec ramienia, a nie łopatki. Koniec łopatki położony jest nieznacznie z tyłu.

Kończyny przednie powinny mieć mocne kości. Nie znaczy to jednak, że kości mają być „ciężkie”. „Ciężkokościste” kończyny przednie rzadko idą w parze z elastycznymi śródręczami. Często psy mają wówczas niezgrabne łapy.

Elastyczne śródręcza są niezwykle ważne, pełnią bowiem rolę amortyzatorów, ale nie powinny być ustawione zbyt skośnie, bo to wskazuje na ich słabość.

TUŁÓW

Nieznacznie dłuższy od stawu barkowego do guzów niż wysokość w kłębie.

Pierś głęboka, sięgająca do łokci. Żebra dobrze zaokrąglone, w dolnej połowie nieco spłaszczone, by umożliwić swobodny ruch kończyn przednich i łopatek.

Grzbiet prosty, z wdzięcznym zaokrągleniem w partii lędźwiowej, zad łagodnie opadający ku tyłowi.

Od kilku lat kość niezgody stanowi długość korpusu (pleców). Zostało to źle opisane we wzorcu z 1965 roku. W nowym, obowiązującym obecnie, jest to jedna z najważniejszych zmian, jakich dokonano. Powinna ona być starannie przestrzegana. Stary standard wadliwie ustalał, że „… korpus jest nieznacznie dłuższy, mierząc od szczytu barku do guzów biodrowych, niż wysokość w kłębie”. Często było to interpretowane tak, że korpus powinien być długi, podczas gdy winien być umiarkowanie długi. Zamieniono to na „…nieznacznie dłuższy, mierząc od szczytu barku do guzów biodrowych, niż wysokość w kłębie”.

Konsekwencje błędu wzorca z 1965 roku zostały zauważone w Anglii, gdzie pojawiła się pewna liczba długich psów z krótkimi nogami. Wielu hodowców interpretowało taki wygląd psa jako zgodny z wzorcem (z 1965 r.).

Obecnie wzorzec podaje średniej długości korpus. Powinien on w grzbiecie, tj. od kłębu do kości biodrowych, nie być za długi, ponieważ dłuższy grzbiet sprawia wrażenie, że kręgosłup jest miękki. Długość wyrażająca siłę, mierzona jest od szczytu dobrze umiejscowionych, prawidłowo kątowanych łopatek do najniższego punktu prawidłowo, skośnie opadającego zadu. Taka konstrukcja daje swobodę ruchu, pełnym siły kończynom tylnym, a w połączeniu z dobrze kątowanymi kończynami przednimi zapewnia psu pożądane, przestrzenne chody.

Za krótki tułów utrudnia płynny i elastyczny ruch, a także osiąganie dużej prędkości. Głębokość klatki piersiowej jest często optycznie powiększona przez bogatą szatę i w związku z tym podczas sędziowania powinna być sprawdzona przez dotyk. Dobrze zaokrąglone, ale zwężające się żebra są bardzo istotne. Żebra beczkowate (albo zwykła otyłość) doprowadzają łopatki i łokcie do prostego ułożenia, co zniekształca ruch. Daje to wrażenie ogólnej ociężałości psa. Z drugiej strony płaskie boki (ciasne, płaskie żebra) towarzyszą zbyt mocnym łopatkom i mało płynnemu ruchowi. Ponadto za ciasna klatka piersiowa w konsekwencji daje za mało miejsca dla serca i płuc.

Prosty grzbiet przechodzi we wdzięczne wzniesienie nad lędźwiami. To przejście powinno być stopniowe, ale wyraźne: sheltie, jako pies pasterski, powinien mieć mocne, bardzo równomiernie zaokrąglone lędźwie. To wdzięczne wzniesienie podkreśla lekko opadający zad i gładko osadzony ogon.

KOŃCZYNY TYLNE

Uda szerokie i muskularne, kości udowe osadzone pod kątem prostym do miednicy. Staw kolanowy z wyraźnym kątowaniem, staw skokowy dobrze uformowany i kątowany, głęboki z mocnymi kośćmi. Tylne śródstopie widziane od tyłu proste.

Muskularne, dobrze ukątowane kończyny tylne, to warunek osiągnięcia elastycznego, silnego odbicia przy każdej szybkości. Dla osiągnięcia rytmicznego ruchu jest niezbędne, by konstrukcja przednich i tylnych kończyn była ze sobą dokładnie zgodna. Dobrze kątowane kończyny przednie nie mogą prawidłowo funkcjonować bez współpracy równie dobrze kątowanych kończyn tylnych i odwrotnie. Oczywiście konstrukcja kostna nie może także właściwie funkcjonować bez pomocy dobrze wytrenowanych i normalnie rozwiniętych mięśni. Z drugiej strony, bardzo mocno rozwinięte mięśnie mogą w pewnym stopniu wyrównać wady budowy.

ŁAPY

Owalne, z dobrze porośniętymi opuszkami. Palce wypukłe i zwarte.

Taka jest idealna łapa dla małego, pełnego życia psa, który musi szybko się poruszać po szorstkim, kamienistym lub śliskim podłożu. Duże, okrągłe (często z ciężkimi kośćmi) albo płaskie tzw. zajęcze stopy (zazwyczaj z cienkimi, słabymi i „patyczkowatymi” kośćmi – rezultat błędów hodowlanych trwających przez wiele pokoleń), to nie tylko błąd piękności. Elastyczne śródręcze i dobrze porośnięte opuszki tworzą z jednej strony rodzaj amortyzatora i spełniają także rolę ochronną, a drugiej strony mocne i dobrze uformowane palce dają oparcie przy zmianach szybkości i kierunku w ruchu.

OGON

Nisko osadzony, końcem sięgający do stawu skokowego, o kręgach stopniowo zwężających się ku końcowi, bogato owłosiony z lekkim wygięciem ku górze. W ruchu lekko wzniesiony, ale nigdy ponad linię grzbietu. W żadnym wypadku nie złamany.

Ten ustęp mówi sam za siebie. Jako przedłużenie kolumny kręgosłupa, długi, wdzięcznie noszony ogon, dopełnia pięknie wygiętej górnej linii. Lekko wygięty ku górze (ani złamany, ani hakowaty), ale tylko podczas ruchu.

Przy za krótkim ogonie wygięcie jest prawie niewidoczne, często taki ogon wisi jak bez życia, nawet, gdy pies szybko się porusza. Maksymalna wysokość, na jaką ogon powinien być wzniesiony w ruchu wyznaczona jest przez linię, będącą przedłużeniem grzbietu. Przy mierzeniu długości ogona najeży się upewnić, czy nie jest on złamany. Złamanie polega na nieprawidłowo ułożonych kręgach (czasem w wyniku wypadku). Może dotyczyć całej długości ogona od nasady do czubka. Niekiedy szczenięta rodzą się z bardzo krótkim ogonem, złamanym w wielu miejscach. To nie tylko nie jest ładne, ale w praktyce przysparza wielu problemów. Dlatego też każdy taki przypadek trzeba eliminować z hodowli.

Tylne kończyny muszą wykonywać krok mijania na wiele sposobów. Obie tylne kończyny mogą przebiegać między śladami stóp kończyn przednich, tak, że krok psa jest krótki. Alternatywą może być lekkie kołysanie tułowia na boki – wtedy jedna kończyna tylna porusza się między śladami kończyn przednich zaś druga na zewnątrz śladów kończyn przednich.

Kiedy kończyny przednie krzyżują się w ruchu, kończyny tylne muszą stąpać na zewnątrz po jednej stronie, tak że tułów musi kołysać się bardzo wyraźnie. Pies ze stromymi łopatkami skłonny jest podnosić przednie kończyny wyżej, a ta tendencja widoczna jest tym bardziej, im szybciej pies usiłuje przebierać przednimi kończynami, zmusza go bowiem do tego ruch kończyn tylnych. Jest wiele wariantów nieprawidłowych korelacji między przednimi i tylnymi kończynami. Wszystkie prowadzą do jednego – niezgrabnego i ociężałego chodu.

Inochód jest często tylko głupim przyzwyczajeniem psa. Zatuczone oraz leniwe psy popadają w inochód. Ten sposób poruszania się może być skutkiem niewłaściwego treningu na lince. (pod pojęciem inochód rozumie się taki rodzaj ruchu, przy którym z jednej strony tułowia równocześnie poruszają się do przodu, zamiast na zmianę, prawa przednia i lewa tylna oraz odwrotnie.

Inochód powoduje ruch toczący się.) Wiele błędów ruchu może być z winy przewodników psów. Pies dostosowuje swoją szybkość do przewodnika i żaden pies nie będzie się poruszać długim, wdzięcznym krokiem, jeżeli jego pan będzie dreptać sztywno jak na szczudłach.

Prawidłowy sheltie, odpowiadający wzorcowi, tak jak wiele innych ras z doskonałą naturalną budową tułowia, powinien poruszać się chodem zwanym „single tracking” , dzięki czemu zyskuje niezbędną równowagę. Jest to także chód najmniej męczący. Tak w postawie stojącej, jak i w powolnym ruchu łapy powinny przylegać do podłoża, przy zwiększaniu szybkości lekko zbliżać się bokami do siebie, zaś przy szybkim kroku, od strony wewnętrznej, każda stopa powinna sięgać wyimaginowanej, środkowej linii – ale bez krzyżowania się.

RUCH

Elastyczny, płynny i wdzięczny z odbiciem tylnych kończyn zapewniającym pokonanie możliwie największego dystansu przy najmniejszym wysiłku. Inochód, krzyżujące się albo kołyszące chody, chody sztywne, szczudłowate są wysoce niepożądane.

Najistotniejsze podstawy prawidłowego lub błędnego aparatu ruchu zostały omówione w rozdziałach „Kończyny przednie” i „Kończyny tylne”. Oczywiste jest to, że długi, płynny i bezwysiłkowy krok zależy, obok budowy i kątowania, przede wszystkim od sprawności stawów wszystkich kończyn. Przykładowo u psa o stromej łopatce mającego dobrze kątowane kończyny tylne, przednie kończyny będą utrudniać potencjalny długi krok tylnych.

SZATA

Podwójna okrywa zewnętrzna złożona jest z włosów długich, twardych i prostych. Podszerstek miękki, krótki i gęsty. Kołnierz i kryza owłosione bardzo bogato. Kończyny przednie z gęstymi piórami, tylne obficie owłosione, ale poniżej stawu skokowego włosy krótsze, gładko przylegające. Na części twarzowej sierść krótka, przylegająca. Psy krótkowłose są wysoce niepożądane.

Prawidłowa, podwójna okrywa włosowa jest jednym z najważniejszych składników piękności rasy. Utrzymana starannie, będzie odporna na każdą pogodę. Szorstka warstwa wierzchnia działa jak okrycie zewnętrzne, a miękka, gęsta wewnętrzna – jak warstwa cieplna. Gdy sheltie ma pełną okrywę, jego futro jest w zasadzie nieprzemakalne. Nieprawidłowa, miękka szata wchłania łatwo wilgoć i zachowuje się jak wata.

Szata sheltie powinna być dobrze dopasowana, pomimo swej obfitości, nie powinna być czynnikiem dominującym, nie powinna zniekształcać zewnętrznej linii psa. Futro musi być odpowiednie do tułowia, zapewniając psu wdzięczną sylwetkę. Dzisiejsze sheltie mają obfitszą sierść niż ich przodkowie. Często jest ona trudna do utrzymania, ale za to efektowna na pokazach. Różne linie prowadzą różne typy sierści, co do jakości i ilości. Ogólnie rzecz biorąc, samce mają bogatszą szatę z wyraźnym kołnierzem, co nadaje im wygląd dominujący i majestatyczny.

Warstwa zewnętrzna szaty powinna być szorstka i sztywna, a nie miękka i falująca. Zdarza się to u większości suczek, kiedy całkowicie gubią sierść po odchowaniu szczeniąt. Nowa rośnie lekko sfalowana, choć może się wyprostować, gdy włos się wydłuża. Jednakże, gdy sierść jest miękka pozostaje falująca, co jest wadą.

Długi, dobrze owłosiony ogon jest bardzo ważny dla całości idealnego wyglądu. Włosy na ogonie u suczek są nieco dłuższe.

W początkach hodowli rasy z rzadka, jednak trafiały się sheltie krótkowłose, ale ten typ był eliminowany z dalszej hodowli.

UMASZCZENIE

Uznane kolory to: śniady, tricolor, blue-merle, bi-blue, czarno-biały (black and white/bi-black), czarny podpalany (black and tan).

WIELKOŚĆ

Idealna wysokość w kłębie wynosi dla psa 37 cm, dla suki 35,5 cm.

Wymagania standardu są precyzyjne. Angielski wzorzec podaje, że dopuszczalna wielkość odchylenia od ideału nie może przekraczać l cala, czyli 2,5 cm (w górę lub w dół).

BŁĘDY

Każde odstępstwo od wyżej podanych wymagań powinno być traktowane jako błąd, a ocena zależy ściśle od stopnia odstępstwa.

Uwaga!

Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w całości znajdujące się w mosznie.

Artykuł  pochodzi w całości z pozycji:

„Collie i Sheltie” Pani Lucyny Zboralskiej, wydawnictwo MAKO PRESS sp. z o.o.