Wzorzec FCI nr 347
BIAŁY OWCZAREK SZWAJCARSKI
(Berger Blanc Suisse, White Swiss Shepherd Dog)

 

  

Kraj pochodzenia: Szwajcaria

Pierwszy wzorzec zatwierdzony w grudniu 202 r. i od tej daty można uznać powstanie rasy.

Data publikacji obowiązującego wzorca:  04.07.2011

Użytkowanie:  Pies do towarzystwa i rodzinny.

Klasyfikacja FCI:    Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające.

Sekcja 1 - Psy pasterskie.Bez prób pracy.

 

RYS HISTORYCZNY:

Białe owczarki rozwijały się stopniowo jako odrębna rasa w USA i Kanadzie.Pierwsze ich egzemplarze sprowadzono do Szwajcarii w latach siedemdziesiątych zeszłego wieku. Urodzony w USA 5 marca 1966 roku pies o imieniu Lobo może być uznany za „ojca” rasy w Szwajcarii. Jego potomkowie, wpisani do szwajcarskiej księgi rodowodowej (LOS),

i kolejne psy sprowadzone z USA i Kanady, dali początek licznej grupie białych owczarków. Obecnie psy te, o pochodzeniu znanym od kilku pokoleń , znane są w całej Europie.

Od 1991 roku rasa uznana jest w Szwajcarii.

 

WRAŻENIE OGÓLNE: 

Mocny, dobrze umięśniony pies średniej wielkości, o średnio mocnym kośćcu i wydłużonej, eleganckiej sylwetce. Biały owczarek ma stojące uszy, sierść długą lub krótką, zawsze z podszerstkiem.

 

WAŻNE PROPORCJE:

Sylwetka umiarkowanie prostokątna:  stosunek długości tułowia (mierzonej od stawu barkowego do guza siedzeniowego) do wysokości w kłębie  jak 12 : 10.

Długość kufy od trufli nosa do stopu nieco większa od długości mózgoczaszki, mierzonej od stopu do guza potylicznego.

 

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:  

Żywy, nigdy nie nerwowy, czujny. Łatwy do ułożenia, lubiący działanie, przyjacielski, ale nie przesadnie wylewny, umie zachować się w każdej sytuacji, przywiązany do właściciela, nigdy nie lękliwy lub agresywny bez powodu. Wesoły i łatwo uczący się pies pracujący i sportowy, nadający się do najrozmaitszych zadań. Wysoka inteligencja społeczna pozwala mu łatwo przystosowywać się do wszystkich sytuacji i wydarzeń. 

 

GŁOWA: 

Mocna, sucha i ładnie wyrzeźbiona, proporcjonalna do tułowia. Oglądana z góry i z boku ma kształt klina. Osie poziome kufy i mózgoczaszki równoległe.

Mózgoczaszka:

Czaszka: Tylko lekko zaokrąglona, bruzda czołowa tylko lekko zaznaczona.

Stop: Lekko zaznaczony, niemniej jednak dobrze widoczny.

Trzewioczaszka:

Nos: Średniej wielkości, pożądany czarny, ale dopuszczalny jaśniejszy, także jasny, „śnieżny”.

Kufa: Mocna i umiarkowanie długa w stosunku do czaszki, grzbiet nosa i dolna linia kufy proste, lekko zbieżne w kierunku nosa.

Wargi: Suche, przylegające, jak najciemniejsze.

Uzębienie: Mocne i kompletne, równo rozmieszczone, zgryz nożycowy.

Oczy: Średniej wielkości, kształtu migdała, osadzone trochę skośnie, brązowe lub ciemnobrązowe. Powieki przylegające, pożądane czarne.

Uszy: Stojące, wysoko osadzone i sztywno noszone, równoległe wobec siebie i skierowane do przodu, kształtu długiego, na końcu lekko zaokrąglonego trójkąta.

 

SZYJA: 

Średniej długości, dobrze umięśniona, bez podgardla. Elegancko, łukowatowygięta, płynną linia prowadzi od głowy do kłębu. 

 

TUŁÓW:  

Linia górna: Mocna, dobrze umięśniona, średniej długości.

Kłąb: Wyraźny.

Grzbiet: Równy, mocny.

Lędźwie: Silnie umięśnione.

Zad: Długi, średniej szerokości, lekko opadający w kierunku ogona.

Klatka piersiowa: Niezbyt szeroka, głęboka  ( około 50% wysokości w kłębie), sięga łokcia, owalna i długa. Wyraźne przedpiersie.

Słabizna i brzuch: Słabizna mocna, boki szczupłe, linia dolna umiarkowanie podciągnięta.

 

OGON: 

W kształcie kity, szablasty, zwężający się ku końcowi, dość nisko osadzony, sięga przynajmniej stawu skokowego. W spoczynku wiszący prosto lub lekko szablasto wygięty w ostatniej jednej trzeciej długości. W ruchu noszony wyżej, ale nigdy nie powyżej linii grzbietu.

 

KOŃCZYNY: 

Kończyny przednie:

Wygląd ogólny: Mocne, suche, z wyraźnymi ścięgnami, o średnio mocnym kośćcu.  Proste, przy oglądaniu z przodu umiarkowanie szeroko rozstawione;

oglądane z boku dobrze kątowane.

Łopatka: Długa i ukośnie ustawiona, dobrze kątowana z ramieniem i silnie umięśniona.

Ramię: Dostatecznie długie, mocno umięśnione.

Łokcie: Ściśle przylegające do tułowia.

Przedramię: Długie, proste i suche.

Śródręcze: Mocne, tylko lekko nachylone.

Łapa: Owalna, palce zwarte i dobrze wysklepione, mocne, czarne opuszki, pazury pożądane ciemne.

Kończyny tylne:

Wygląd ogólny: Mocne, suche, z wyraźnymi ścięgnami, o średnio mocnym kośćcu.   Oglądane z tyłu proste i równoległe, niezbyt szeroko rozstawione. Oglądane z boku odpowiednio kątowane.

Udo: Średniej długości, dobrze umięśnione.

Kolano: Dostatecznie kątowane.

Popudzie: Średniej długości, ukośnie ustawione, o mocnym kośćcu i mięśniach.

Staw skokowy: Mocny, dobrze kątowany.

Śródstopie: Średniej długości, proste i suche. 

Łapa: Owalna, tylna nieco dłuższa od przedniej, palce zwarte i dobrze wysklepione, mocne, czarne opuszki, pazury pożądane ciemne.

 

CHODY:  

Krok rytmiczny i wytrzymały, dobry wykrok i mocny napęd, kłus swobodny i przestrzenny.

 

SKÓRA: 

Bez fałd i zmarszczek, ciemna pigmentacja.

 

SZATA:

Sierść średnio długa: gęsta, przylegająca, z obfitym podszerstkiem. Włos okrywowy twardy i prosty. Pysk, uszy i przednia strona nóg porośnięte włosem krótkim, a szyja i tylne strony nóg – trochę dłuższym, niż na tułowiu. Dopuszczalny włos lekko falisty, o ile jest twardy.

Sierść długa: gęsta, przylegająca, z obfitym podszerstkiem. Włos okrywowy twardy i prosty. Pysk, uszy i przednia strona nóg porośnięte włosem krótkim, na szyi długi włos tworzy wyraźna grzywę, a na udach portki, obfita kita. Włos nie powinien być nigdy przesadnie długi. Dopuszczalny włos lekko falisty, o ile jest twardy.

Maść: Biała.

 

WIELKOŚĆ I WAGA: 

Wysokość w kłębie: Pies    58 – 66 cm

Suka  53 – 61 cm

Waga: Pies      ok. 30 – 40 kg

Suka      ok. 25 – 35 kg

Nie należy dyskwalifikować typowych psów, gdy są trochę większe lub mniejsze.

 

WADY: 

Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa, oraz zdolność do wykonywania tradycyjnej pracy.

- Lekki żółty lub płowy nalot na końcach uszu, grzbiecie i górnej stronie ogona.

- Niepełna pigmentacja nosa, warg i powiek.

- Wilcze pazury, z wyjątkiem tych krajów, gdzie ich usuwanie jest prawnie zabronione.

  

WADY DUŻE: 

- Budowa ciężka, sylwetka kwadratowa.

- Niewłaściwy wyraz płci.

- Brak zębów innych, niż dwa P1 (M3 nie bierze się pod uwagę).

- Wiszące albo częściowo załamane uszy.

- Mocno opadająca linia grzbietu.

- Ogon zakręcony w kółko, zniekształcony, haczykowaty, noszony ponad grzbietem.

- Włos okrywowy jedwabisty lub miękki, wełnisty, kędzierzawy, nie dość 

zwarty, długi włos bez podszerstka.

- Wyraźny żółty lub płowy nalot na końcach uszu, grzbiecie i górnej stronie ogona.

  

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- Wyraźna lękliwość lub agresja.

- Każdy pies wykazujący wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru powinien być zdyskwalifikowany.

- Nadpobudliwość, agresja z nadpobudliwości, zachowanie letargiczne,  znaczna lękliwość

- Oko (jedno lub obydwa) niebieskie, oczy wypukłe.

- Entropium lub ektropium.

- Przodozgryz lub tyłozgryz, krzywe szczęki.

- Zupełny brak pigmentu na nosie, wargach i powiekach.

- Zupełny brak pigmentacji skóry i opuszek łap.

- Albinizm.

UWA GA: 

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczo ne w worku mosznowym.

Wersja angielska:  12.08.2011

Wersja polska:  16.08.2011

 

HISTORIA

 

Gdy w XIX wieku podjęto hodowlę psów w nowoczesnym rozumieniu tego słowa, uwagę hodowców niemieckich zwróciły tamtejsze owczarki z Turyngii, Saksonii i Wirtembergii. Twórcą dzisiejszych owczarków niemieckich  był  Max von Stephanitz, a ich  protoplastą płowo szary, wilkowaty z wyglądu pies, którego von Stephanitz kupił do swojej do swojej hodowli i nadał  imię Horand von Grafrath.  Wśród rejestrowanych psów znajdowały się także białe i długowłose. Jeden z pierwszych wystawianych owczarków - Greif, był biały, a w hodowli psów tej maści specjalizował się baron von Knigge. Sam Horand dawał w swych licznych miotach szczenięta białe. Jednak w latach 20. zeszłego wieku maść tę uznano za niepożądaną, ale w USA i Kanadzie przetrwała, a w roku  1977 powstało tam stowarzyszenie White German Shepherd International. W tym czasie białe owczarki sprowadzono ponownie do Europy, najpierw do Szwajcarii (1970), potem i do innych krajów. Wobec braku zgody Niemiec na ich uznanie, FCI zaproponowało, aby rejestrować je jako „białe owczarki amerykańsko-kanadyjskie”, na co z kolei nie zgodziły się zainteresowane kraje, twierdząc, jak najsłuszniej, że jest to owczarek niemiecki. Ostatecznie nazwano je białymi owczarkami szwajcarskimi i uznano w roku 1991.